รวมแนวคิด และปรัชญาทางสุนทรียะแต่ละยุคสมัย
บทความนี้ ได้รวบรวม แนวคิดและปรัชญาทางสุนทรียศาสตร์ พร้อมนักปรัชญาคนสำคัญที่ส่งผลและอิทธิพลต่อกัน ผสมผสานและทั้งขัดแย้ง หาแนวคิดมามาล้มล้างเกิดเป็นทฤษฎีใหม่
สุนทรียศาสตร์อัตถิภาวนิยมเป็นแขนงหนึ่งของปรัชญาที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะ ความงาม และการดำรงอยู่ของมนุษย์ แนวคิดอัตถิภาวนิยมถือกำเนิดขึ้นในศตวรรษที่ 20 และแนวคิดหลักคือแนวคิดที่ว่ามนุษย์มีอิสระโดยพื้นฐาน แต่ก็ต้องรับผิดชอบในการสร้างความหมายในชีวิตด้วย ตามอัตถิภาวนิยม ศิลปะและความงามมีความเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับการดำรงอยู่ของมนุษย์ และประสบการณ์ทางสุนทรียะสามารถเปิดเผยความจริงพื้นฐานเกี่ยวกับสภาวะของมนุษย์ได้
Jean-Paul Sartre เป็นหนึ่งในนักปรัชญาอัตถิภาวนิยมที่มีชื่อเสียงที่สุดซึ่งเขียนเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์อย่างกว้างขวาง ในหนังสือของเขา “What is Literature?” ซาร์ตร์ให้เหตุผลว่าวรรณกรรมเป็นวิธีการแสดงแนวคิดอัตถิภาวนิยมเกี่ยวกับเสรีภาพและความรับผิดชอบของมนุษย์ เขาเชื่อว่าวรรณกรรมสะท้อนให้เห็นถึงความคลุมเครือของสภาพมนุษย์และการต่อสู้เพื่อสร้างความหมายในโลกที่ปราศจากความหมายโดยธรรมชาติ
ซาร์ตร์ยังโต้แย้งว่าศิลปะเป็นผลผลิตจากการรับรู้และการตีความของมนุษย์ เขาเชื่อว่าไม่มีความงามโดยธรรมชาติในวัตถุ แต่ความงามนั้นถูกสร้างขึ้นผ่านการรับรู้ ในแง่นี้ ประสบการณ์ทางสุนทรียะเป็นเรื่องส่วนตัวและเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับการดำรงอยู่ของมนุษย์แต่ละคน ซาร์ตร์เชื่อว่าศิลปะสามารถเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับสภาพของมนุษย์ได้อย่างแม่นยำเพราะเป็นผลผลิตจากการตีความของมนุษย์
สุนทรียศาสตร์อัตถิภาวนิยมยังเน้นความสำคัญของความถูกต้องในงานศิลปะ ตามที่นักอัตถิภาวนิยมกล่าวว่าศิลปะที่แท้จริงมีลักษณะเฉพาะตัวและเป็นเอกลักษณ์ ศิลปะของแท้ไม่ใช่ผลผลิตจากการลอกเลียนแบบหรือเลียนแบบ แต่เป็นการแสดงออกและความคิดสร้างสรรค์ของแต่ละบุคคล ในแง่นี้ ศิลปะที่แท้จริงสะท้อนแนวคิดอัตถิภาวนิยมเกี่ยวกับเสรีภาพและความรับผิดชอบของมนุษย์
โดยสรุป สุนทรียศาสตร์เชิงอัตถิภาวนิยมเป็นแนวทางเชิงปรัชญาเกี่ยวกับศิลปะและความงามที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างการดำรงอยู่ของมนุษย์กับประสบการณ์ทางสุนทรียะ ตามอัตถิภาวนิยมศิลปะสามารถเปิดเผยความจริงพื้นฐานเกี่ยวกับสภาพของมนุษย์ได้อย่างแม่นยำเพราะเป็นผลผลิตจากการตีความและการแสดงออกของมนุษย์ Jean-Paul Sartre เป็นหนึ่งในนักปรัชญาอัตถิภาวนิยมที่เป็นที่รู้จักมากที่สุด ซึ่งเขียนเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์และความสัมพันธ์กับการดำรงอยู่ของมนุษย์อย่างกว้างขวาง
- ปรัชญากรีกโบราณ: รวมถึงผลงานของเพลโตและอริสโตเติล ผู้พัฒนาทฤษฎีที่มีอิทธิพลเกี่ยวกับธรรมชาติของความงามและประสบการณ์ทางสุนทรียะ
ปรัชญากรีกโบราณเป็นวิชาที่ครอบคลุมผลงานของนักคิดจำนวนมากที่อาศัยอยู่ในกรีกโบราณตั้งแต่ศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตศักราชถึงศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตศักราช เป็นช่วงเวลาที่มีผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อปรัชญาตะวันตก และแนวคิดทางปรัชญาที่สำคัญที่สุดบางอย่างในประเพณีตะวันตกก็ปรากฏขึ้นในช่วงเวลานี้
นักปรัชญาชาวกรีกโบราณที่มีอิทธิพลมากที่สุดสองคนคือเพลโตและอริสโตเติล ผู้พัฒนาทฤษฎีในหัวข้อต่างๆ มากมาย รวมถึงอภิปรัชญา จริยธรรม การเมือง และสุนทรียศาสตร์ ในแง่ของสุนทรียภาพ ทั้งเพลโตและอริสโตเติลต่างก็กล่าวถึงธรรมชาติของความงามและประสบการณ์ทางสุนทรียะไว้มากมาย
เพลโตเชื่อว่าความงามเป็นคุณภาพที่เป็นกลางซึ่งดำรงอยู่อย่างเป็นอิสระจากการรับรู้ของแต่ละคน ในบทสนทนาที่โด่งดังของเขาที่ชื่อ Symposium เขาให้เหตุผลว่ารูปแบบความงามขั้นสูงสุดคือรูปแบบแห่งความงามเอง ซึ่งเป็นตัวตนนิรันดร์ที่ไม่เปลี่ยนแปลงซึ่งดำรงอยู่นอกโลกวัตถุ เพลโตเชื่อว่าจิตวิญญาณของมนุษย์มีความต้องการความงามโดยธรรมชาติ และการพบเจอกับสิ่งสวยงามสามารถช่วยชำระล้างและยกระดับจิตวิญญาณได้
ในทางกลับกัน อริสโตเติลกลับใช้วิธีเชิงประจักษ์มากขึ้นเพื่อสุนทรียศาสตร์ เขาเชื่อว่าความงามเป็นคุณสมบัติที่มีอยู่ในวัตถุที่รับรู้ แต่ก็ขึ้นอยู่กับการรับรู้ของแต่ละบุคคลด้วย ในบทกวีของเขา อริสโตเติลได้ระบุองค์ประกอบ 6 ประการที่นำไปสู่ประสบการณ์ทางสุนทรียะ ได้แก่ โครงเรื่อง ตัวละคร ความคิด ถ้อยคำ ทำนอง และปรากฏการณ์ เขาเชื่อว่างานศิลปะจะสวยงามหากสามารถบรรลุความสมดุลที่กลมกลืนกันขององค์ประกอบเหล่านี้
ทั้งเพลโตและอริสโตเติลต่างก็พูดถึงบทบาทของศิลปะในสังคมเป็นอย่างมาก เพลโตเชื่อว่าศิลปะมีอำนาจที่จะมีอิทธิพลต่อความคิดและอารมณ์ของผู้คน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสำคัญที่รัฐจะต้องควบคุมการผลิตและการบริโภคงานศิลปะ เขาวิจารณ์กวีที่มีชื่อเสียง ซึ่งเขาเชื่อว่ามักมีความผิดในการแสดงพฤติกรรมที่ผิดศีลธรรมหรือไม่เหมาะสม ในทางกลับกัน อริสโตเติลเชื่อว่าศิลปะมีพลังในการสร้างแรงบันดาลใจและให้ความรู้แก่ผู้คน และมันสามารถมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาทางศีลธรรมและสติปัญญา
- ปรัชญายุคกลาง: ในยุคกลาง นักปรัชญาเช่น Thomas Aquinas และ Augustine of Hippo ได้เขียนเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์และธรรมชาติของความงาม
ในปรัชญายุคกลาง โดยทั่วไปแล้ว สุนทรียศาสตร์มักถูกมองผ่านเลนส์ของศาสนศาสตร์และศาสนจักร แนวคิดก็คือว่าพระเจ้าทรงเป็นแหล่งแห่งความงามขั้นสูงสุด และความงามนั้นเป็นภาพสะท้อนของสวรรค์ นักคิดในยุคกลาง เช่น โทมัส อควีนาส และออกัสตินแห่งฮิปโปได้เขียนเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์และธรรมชาติของความงามอย่างกว้างขวาง โดยมักจะรวมเอาแนวคิดทางเทววิทยาเข้ากับทฤษฎีของพวกเขา
โทมัส อควีนาส นักศาสนศาสตร์และนักปรัชญาคนสำคัญแห่งศตวรรษที่ 13 แย้งว่าความงามเป็นคุณสมบัติเหนือธรรมชาติของการดำรงอยู่ ตามคำกล่าวของควีนาส ทุกสิ่งที่มีอยู่มีคุณสมบัติเหนือธรรมชาติสามประการ ได้แก่ ความเป็นอยู่ ความจริง และความดี เขาเชื่อว่าความงามเป็นคุณสมบัติที่เกิดจากความสัมพันธ์ที่กลมกลืนระหว่างตัวตน ความจริง และความดี ในแง่นี้ ความงามถูกมองว่าเป็นทรัพย์สินทางวัตถุของโลกที่สามารถค้นพบได้ด้วยเหตุผลและการไตร่ตรอง
ออกัสตินแห่งฮิปโป นักศาสนศาสตร์และนักปรัชญาผู้มีอิทธิพลในศตวรรษที่ 4 และ 5 ได้เขียนเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์และความงามด้วย ออกัสตินเชื่อว่าความงามคือการแสดงออกของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และประสบการณ์แห่งความงามจะนำไปสู่ความเข้าใจที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นเกี่ยวกับพระเจ้า เขาแย้งว่าความงามสามารถพบได้ทั้งในโลกธรรมชาติและในศิลปะ และประสบการณ์แห่งความงามสามารถยกระดับจิตวิญญาณและนำไปสู่การตรัสรู้ทางจิตวิญญาณ
โดยสรุป ปรัชญายุคกลางเข้าถึงสุนทรียศาสตร์ผ่านเลนส์เทววิทยา โดยเน้นความสัมพันธ์ระหว่างความงามกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ Thomas Aquinas และ Augustine of Hippo เป็นนักคิดที่โดดเด่นสองคนที่เขียนเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์และความงามอย่างกว้างขวาง และทฤษฎีของพวกเขายังคงมีอิทธิพลต่อการอภิปรายเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์ในปัจจุบัน
- แนวจินตนิยม: นี่คือการเคลื่อนไหวทางวัฒนธรรมในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 และต้นศตวรรษที่ 19 ที่เน้นอารมณ์ จินตนาการ และปัจเจกนิยมในงานศิลปะ
ลัทธิจินตนิยมเป็นการเคลื่อนไหวทางวัฒนธรรมที่เกิดขึ้นในยุโรปและอเมริกาในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 และต้นศตวรรษที่ 19 ลักษณะเด่นคือเน้นที่อารมณ์ จินตนาการ และปัจเจกนิยมในงานศิลปะ วรรณกรรม และดนตรี ชาวโรแมนซ์ปฏิเสธการเน้นย้ำเรื่องเหตุผลและความมีเหตุมีผลของการตรัสรู้ แทนที่จะนิยมสัญชาตญาณ ความเป็นธรรมชาติ และประสบการณ์ส่วนตัว
ประเด็นสำคัญประการหนึ่งของลัทธิจินตนิยมคือการเฉลิมฉลองธรรมชาติและโลกธรรมชาติ ศิลปินและนักเขียนแนวโรแมนติกพยายามที่จะจับภาพความงามและพลังของธรรมชาติ โดยมักจะพรรณนาในลักษณะที่สง่างามหรือน่าเกรงขาม การให้ความสำคัญกับธรรมชาตินี้มักเชื่อมโยงกับการปฏิเสธอุตสาหกรรมและผลกระทบด้านลบต่อสังคมและสิ่งแวดล้อม
ประเด็นสำคัญอีกประการหนึ่งของลัทธิจินตนิยมคือการสำรวจตนเองและปัจเจกบุคคล ชาวโรแมนติกปฏิเสธแนวคิดที่ว่าปัจเจกชนเป็นเพียงผลผลิตจากสิ่งแวดล้อมหรือชนชั้นทางสังคมของพวกเขา และแทนที่จะเฉลิมฉลองพลังแห่งจินตนาการของแต่ละคนและความสำคัญของประสบการณ์ส่วนตัว สิ่งนี้นำไปสู่การมุ่งเน้นไปที่ปัจเจกนิยมในศิลปะ วรรณกรรม และดนตรี และความหลงใหลในแง่มุมทางจิตใจและอารมณ์ของประสบการณ์ของมนุษย์
แนวจินตนิยมยังโดดเด่นด้วยความหลงใหลในอดีตโดยเฉพาะยุคกลางและยุคโกธิค ศิลปินและนักเขียนแนวโรแมนติกมักได้รับแรงบันดาลใจจากช่วงเวลาทางประวัติศาสตร์เหล่านี้ โดยผสมผสานองค์ประกอบเหนือธรรมชาติ ความลึกลับ และสิ่งแปลกใหม่เข้ากับผลงานของพวกเขา
- ลัทธิปฏิบัตินิยม: นี่คือการเคลื่อนไหวทางปรัชญาที่เน้นผลในทางปฏิบัติของความคิดและทฤษฎี ในด้านสุนทรียศาสตร์ นักปฏิบัติ เช่น จอห์น ดิวอี้ ให้ความสำคัญกับประสบการณ์ของศิลปะและวิธีการที่ศิลปะสามารถยกระดับชีวิตมนุษย์ได้
ลัทธิปฏิบัตินิยมเป็นขบวนการทางปรัชญาที่เกิดขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20ส่วนใหญ่ในสหรัฐอเมริกา เน้นผลในทางปฏิบัติของความคิดและทฤษฎี และเน้นความสำคัญของการทดลอง การสังเกต และประสบการณ์ในการพิจารณาความจริงหรือประโยชน์ของแนวคิดหรือทฤษฎี
ในด้านสุนทรียศาสตร์ นักปฏิบัติ เช่น จอห์น ดิวอี้ ได้นำการเน้นประสบการณ์นี้มาใช้กับขอบเขตของศิลปะ พวกเขาแย้งว่าคุณค่าของศิลปะไม่ได้อยู่ที่คุณสมบัติที่เป็นทางการ แต่อยู่ที่ประสบการณ์ที่ผู้ชมหรือผู้ฟังมอบให้ ดิวอี้เชื่อว่าประสบการณ์ของศิลปะสามารถยกระดับชีวิตมนุษย์ได้โดยการทำให้ความเข้าใจของเราลึกซึ้งยิ่งขึ้นเกี่ยวกับโลกและสถานที่ของเราในโลกนี้
สำหรับดิวอี้ ประสบการณ์ทางศิลปะเกี่ยวข้องกับกระบวนการโต้ตอบระหว่างงานศิลปะกับผู้ชมหรือผู้ฟัง เขาเชื่อว่าปฏิสัมพันธ์นี้ควรเป็นแบบเชิงรุกมากกว่าเชิงรับ และควรเกี่ยวข้องกับทั้งบุคคล รวมถึงอารมณ์ ความคิด และประสาทสัมผัสของเรา ดิวอี้มองว่าประสบการณ์ศิลปะเป็นกิจกรรมการแก้ปัญหาชนิดหนึ่ง ซึ่งผู้ชมหรือผู้ฟังมีส่วนร่วมกับงานศิลปะเพื่อสร้างความหมายและความเข้าใจ
นอกเหนือจากการเน้นประสบการณ์ของศิลปะแล้ว สุนทรียศาสตร์เชิงปฏิบัติยังเน้นบริบททางสังคมและวัฒนธรรมซึ่งศิลปะถูกสร้างขึ้นและมีประสบการณ์ นักปฏิบัตินิยมแย้งว่าศิลปะไม่ใช่หมวดหมู่ที่เป็นอมตะและเป็นสากล แต่ถูกหล่อหลอมโดยบริบททางสังคมและประวัติศาสตร์ที่สร้างสรรค์และมีประสบการณ์
โดยรวมแล้ว สุนทรียศาสตร์ที่เน้นการปฏิบัติจริงเน้นผลในทางปฏิบัติของศิลปะและความสำคัญของประสบการณ์ในการกำหนดคุณค่าและความหมายของศิลปะ เน้นการมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันของผู้ชมหรือผู้ฟังกับงานศิลปะ และเน้นบริบททางสังคมและประวัติศาสตร์ที่ศิลปะถูกสร้างขึ้นและมีประสบการณ์
- Formalist : นี่คือทฤษฎีสุนทรียะที่เน้นคุณสมบัติที่เป็นทางการของศิลปะ เช่น เส้น รูปร่าง และสี มากกว่าเนื้อหาหรือความหมายของมัน
ลัทธิฟอร์มัลลิสม์เป็นทฤษฎีเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์ที่เกิดขึ้นในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 และมีอิทธิพลต่อประวัติศาสตร์ศิลปะ การวิจารณ์วรรณกรรม และการศึกษาภาพยนตร์ นักนิยมลัทธินิยมโต้แย้งว่าคุณค่าของศิลปะอยู่ที่คุณสมบัติที่เป็นทางการ เช่น เส้น รูปร่าง สี และพื้นผิว มากกว่าเนื้อหาหรือความหมายของมัน
นักวิจารณ์ที่เป็นทางการเชื่อว่าองค์ประกอบที่เป็นทางการของงานศิลปะเป็นวิธีหลักในการสื่อสารกับผู้ชมหรือผู้อ่าน พวกเขาให้เหตุผลว่าการวิเคราะห์คุณสมบัติที่เป็นทางการของงานจะทำให้เราเข้าใจอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้นว่างานนั้นทำหน้าที่เป็นงานศิลปะอย่างไร และงานนั้นสร้างความหมายและความสำคัญอย่างไร
ลัทธิทางการมักจะเกี่ยวข้องกับโรงเรียนวิจารณ์วรรณกรรมแบบทางการของรัสเซีย ซึ่งเกิดขึ้นในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 นักพิธีการชาวรัสเซียเช่น Viktor Shklovsky และ Roman Jakobson เน้นย้ำถึงความสำคัญของการทำให้คุ้นเคย หรือการทำให้คนคุ้นเคยดูเหมือนไม่คุ้นเคย ในการสร้างความรู้สึกในรูปแบบศิลปะ พวกเขาแย้งว่าการดึงความสนใจไปที่คุณสมบัติที่เป็นทางการของงานศิลปะ เราสามารถทำลายวิธีการมองและสัมผัสโลกที่เคยเป็นนิสัยของเรา และได้รับข้อมูลเชิงลึกใหม่ๆ เกี่ยวกับความเป็นจริง
ในทัศนศิลป์ นักวิจารณ์ที่เป็นทางการมักจะเน้นไปที่วิธีที่ศิลปินใช้เส้น รูปร่าง สี และพื้นผิวเพื่อสร้างเอฟเฟ็กต์ภาพและสื่อความหมาย พวกเขาวิเคราะห์คุณสมบัติที่เป็นทางการของงานศิลปะเพื่อที่จะเข้าใจว่ามันสร้างประสบการณ์ทางภาพให้กับผู้ชมได้อย่างไร
- ลัทธิมาร์กซ์: สุนทรียศาสตร์ของมาร์กซิสต์มองว่าศิลปะเป็นผลผลิตของพลังทางสังคมและเศรษฐกิจ และเน้นย้ำถึงแนวทางที่ศิลปะสะท้อนและสนับสนุนการต่อสู้ทางชนชั้น
สุนทรียศาสตร์แบบมาร์กซิสต์เป็นทฤษฎีเชิงวิพากษ์ที่มองว่าศิลปะเป็นผลผลิตของพลังทางสังคมและเศรษฐกิจ และเน้นย้ำถึงแนวทางที่ศิลปะสะท้อนและเสริมการต่อสู้ทางชนชั้น สุนทรียศาสตร์ของมาร์กซิสต์มีพื้นฐานมาจากแนวคิดของคาร์ล มาร์กซ์ และฟรีดริช เองเงิลส์ ซึ่งแย้งว่าการผลิตทางวัฒนธรรมทั้งหมด รวมทั้งศิลปะ ถูกกำหนดขึ้นโดยเงื่อนไขทางวัตถุของสังคม
นักทฤษฎีมาร์กซิสต์โต้แย้งว่าศิลปะไม่ใช่ขอบเขตที่เป็นกลางหรือเป็นอิสระจากกิจกรรมของมนุษย์ แต่กลับเชื่อมโยงอย่างลึกซึ้งกับความสัมพันธ์ทางสังคมและเศรษฐกิจ พวกเขาโต้แย้งว่าศิลปะเกิดขึ้นภายในระบบความสัมพันธ์ทางชนชั้น และสะท้อนและเสริมความสนใจและค่านิยมของชนชั้นปกครอง สุนทรียศาสตร์แบบมาร์กซิสต์จึงมองว่าศิลปะเป็นสถานที่แห่งการต่อสู้ซึ่งแสดงความสนใจทางชนชั้นที่แตกต่างกัน
สุนทรียศาสตร์แบบมาร์กซิสต์เน้นย้ำถึงบทบาทของอุดมการณ์ในการกำหนดรูปแบบการผลิตและการต้อนรับศิลปะ นักทฤษฎีมาร์กซิสต์โต้แย้งว่าศิลปะไม่ได้เป็นเพียงภาพสะท้อนของความเป็นจริง แต่แทนที่จะเป็นรูปแบบของการเป็นตัวแทนที่สร้างและเสริมวิธีการมองโลกแบบเฉพาะเจาะจง พวกเขาโต้แย้งว่าศิลปะสามารถใช้เพื่อท้าทายอุดมการณ์ที่ครอบงำและส่งเสริมวิธีคิดและการใช้ชีวิตทางเลือก
สุนทรียศาสตร์แบบมาร์กซิสต์มีอิทธิพลในหลายสาขา รวมถึงประวัติศาสตร์ศิลปะ การวิจารณ์วรรณกรรม และการศึกษาภาพยนตร์ นักวิจารณ์มาร์กซิสต์ได้วิเคราะห์การผลิตทางวัฒนธรรมที่หลากหลาย ตั้งแต่ศิลปะยุคกลางไปจนถึงภาพยนตร์และโทรทัศน์ร่วมสมัย และได้พยายามทำความเข้าใจวิธีที่ศิลปะสะท้อนและส่งเสริมความสัมพันธ์ทางชนชั้น
- สุนทรียศาสตร์อัตถิภาวนิยม: ดังที่ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ นี่คือแนวทางเชิงปรัชญาเกี่ยวกับศิลปะและความงามที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างการดำรงอยู่ของมนุษย์และประสบการณ์ทางสุนทรียะ
สุนทรียศาสตร์อัตถิภาวนิยมเป็นแนวทางเชิงปรัชญาเกี่ยวกับศิลปะและความงามที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างการดำรงอยู่ของมนุษย์และประสบการณ์ทางสุนทรียะ นักคิดอัตถิภาวนิยม เช่น ฌอง-ปอล ซาร์ตร์ และมาร์ติน ไฮเดกเกอร์ แย้งว่ามนุษย์ดำรงอยู่ในสภาวะวิกฤตแห่งการดำรงอยู่ ซึ่งเรากำลังเผชิญกับคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของเราและความหมายของชีวิตเรา
สุนทรียศาสตร์อัตถิภาวนิยมเน้นประสบการณ์เชิงอัตวิสัยของผู้ชมหรือผู้อ่านแต่ละคน และวิธีที่ศิลปะสามารถจัดเตรียมวิธีการเผชิญหน้าและตกลงกับคำถามที่มีอยู่จริงของการดำรงอยู่ของมนุษย์ นอกจากนี้ยังเน้นย้ำถึงบทบาทของศิลปินในการสร้างสรรค์ผลงานศิลปะที่ถ่ายทอดความกังวลที่มีอยู่เหล่านี้ และวิธีการที่ศิลปะสามารถเป็นรูปแบบหนึ่งของการแสดงตัวตนที่แท้จริง
สุนทรียศาสตร์อัตถิภาวนิยมยังเน้นความสัมพันธ์ระหว่างศิลปะกับเสรีภาพ นักคิดอัตถิภาวนิยมแย้งว่าประสบการณ์ของศิลปะสามารถปลดปล่อยได้ เพราะมันช่วยให้เราหลุดพ้นจากข้อจำกัดในชีวิตประจำวันของเรา และเผชิญหน้ากับคำถามพื้นฐานเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของเรา พวกเขายังโต้แย้งว่าการสร้างสรรค์งานศิลปะเป็นการแสดงเสรีภาพ เนื่องจากศิลปินสามารถแสดงออกถึงตัวตนที่แท้จริงและสร้างสรรค์สิ่งใหม่และไม่เหมือนใคร
- ปรัชญาสุนทรียศาสตร์แนวประจักษ์นิยม
ลัทธินิยมนิยมเป็นแนวทางปรัชญาที่เน้นบทบาทของประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสและการสังเกตในการได้มาซึ่งความรู้ ในด้านสุนทรียศาสตร์ นักทดลองเช่น จอห์น ล็อค และ เดวิด ฮูม มุ่งเน้นไปที่วิธีการตัดสินทางสุนทรียศาสตร์โดยพิจารณาจากประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสและอารมณ์ที่กระตุ้นโดยผลงานศิลปะ
สุนทรียศาสตร์เชิงประจักษ์โต้แย้งว่าคุณค่าทางสุนทรียะของงานศิลปะขึ้นอยู่กับประสบการณ์ส่วนบุคคลของผู้ชม และไม่มีมาตรฐานสากลสำหรับการตัดสินทางสุนทรียศาสตร์ สำหรับนักนิยมประสบการณ์ ความงามไม่ใช่คุณสมบัติโดยธรรมชาติของวัตถุ แต่เป็นประสบการณ์ส่วนตัวที่กำหนดโดยการตอบสนองทางประสาทสัมผัสและอารมณ์ของแต่ละบุคคล
สุนทรียศาสตร์เชิงประจักษ์ยังเน้นถึงความสำคัญของประสาทสัมผัสในการสร้างสรรค์และการรับศิลปะ นักนิยมนิยมให้เหตุผลว่าศิลปินใช้ประสาทสัมผัสเป็นวิธีการแสดงความคิดและอารมณ์ และผู้ชมใช้ประสาทสัมผัสเพื่อมีส่วนร่วมและชื่นชมผลงานศิลปะ
โดยรวมแล้ว สุนทรียศาสตร์เชิงประจักษ์เป็นแนวทางเชิงปรัชญาที่เน้นบทบาทของประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสและการสังเกตในการได้มาซึ่งความรู้ และใช้สิ่งนี้กับขอบเขตของศิลปะและความงาม สุนทรียศาสตร์แบบประจักษ์นิยมเน้นลักษณะอัตวิสัยของการตัดสินทางสุนทรียะ ความสำคัญของประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสส่วนบุคคลในการสร้างสรรค์และการรับงานศิลปะ และความสัมพันธ์ระหว่างประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสและการตอบสนองทางอารมณ์ในการชื่นชมสุนทรียภาพ
Byline : ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.พิสิฐ ตั้งพรประเสริฐ
